Reeds 4 weken op zee

Woord vooraf.

Daar we nu 7 (uiteindelijk 10) dagen op zee zitten en de internetverbinding op het schip te zwak is, zal dit pas aan de wereld vrijgegeven worden als we vaste grond onder onze voeten krijgen en we over Wifi kunnen beschikken.... Alleen Messenger werkt nog. Ik ga een voorstel indienen. De AA adepten kunnen zich optrekken aan “the Friends of Bill W”, ik wens een zelfhulpgroep op te starten: “the Friends of Bill G”; ik geraak echt gefrustreerd dat al die microsoft toepassingen niet werken met een zwak internet.

Zaterdag 26 januari.

Vandaag feest voor de Australiërs en natuurlijk alles in het teken van de Aussies. Elke dag vinden ze een ander thema om in de kijker te zetten. Gisteren was het “Burns day”. Ik had mij daar een of ander kampvuur bij voorgesteld (bluswater genoeg rond het schip) maar Barry Burns schijnt een beroemd Schots dichter te zijn die ze op 25 januari herdenken. Onze tafelgenoot Trevor (wandelende encyclopedie voor alles wat met oorlog en literatuur te maken heeft) wist mij te vertellen dat hij in een dialect schrijft. Ik heb dus gepast voor die herdenking, ik heb zo al moeite genoeg om hun Engels te verstaan! Op de vraag of we al in de regio van “Riems” waren geweest moest ik ontkennend antwoorden...tot het duidelijk werd dat het ging over champagne en de regio van “Reims” dat zij als Riems uitspreken. Obélix zou eens “tok-tok” tikken tegen zijn hoofd en zeggen: “ils sont fous ces Anglais”. Maar het is toch wat vermoeiend telkens te moeten gissen over wat ze het hebben. Wanhopig ben ik nog niet, ik droom nu soms zelfs al in het Engels!

Af en toe is het ook raden naar wat je tussen al die gerechten moet kiezen. En bij een vijfgangenmenu (telkens x3 keuzes) iedere avond is dat een hele opgave. Omdat we al die calorieën niet kwijt spelen met onze ochtendwandeling laten we meer en meer gangen vallen (voor mij blijft het dessert wel een vaste waarde natuurlijk). Ter ere van de Schotten konden we gisteren als voorgerecht kiezen tussen “Scottish egg” en “haggis”. Dat ei leek mij het veiligst. Het bleek een “vogelnestje” te zijn zoals wij dat kennen (ei omhuld met gehakt, gepaneerd en dan gefrituurd). Wat “haggis” voorstelt mag je zelf in het woordenboek opzoeken; ik wist het al want geleerd bij een quiz vorige week. Voor de hoofdschotel heb ik ook het zekere voor het onzekere genomen: Schotse zalm. Het dessert was ijskreem met Scottish bread (zandkoekje) en van die jelly (waggel-waggel noemen wij dat) met whisky (ik neem aan dat het Schotse was!).

Dinsdag 29 januari.

De temperatuur blijft aangenaam (27°C) maar vandaag wel zwaar bewolkt. Deze middag was er op het open dek “streetfood” voorzien. De fagitas waren overheerlijk. Het is droog gebleven en af en toe de zon. Gisteravond weer een prachtige show gehad met uittreksels van musicals, waarbij “les misérables” het grootste aandeel had.

De roddelverhalen komen ook op gang. Zo zou er door het personeel gewed worden op het aantal overlijdens tijdens de cruise. Uit doorgaans goed ingelichte bron zoals ze dat zeggen, namelijk personeel van de ziekenboeg dat zich vannacht in de Dôme-bar ophield, zouden er al 16 medereizigers van status veranderd zijn.

Het zal zeker niet aan de hygiëne op het schip liggen. Er zijn hier Indische slaafjes (hoe moet je ze anders noemen?) die van 7 uur ‘s morgens tot 9 uur ‘s avonds met een emmertje rondlopen met javelwater en de inox trapleuningen met een vod continu ontsmetten....en er zijn hier wat trappen! Die jongens zeggen altijd tegen iedereen vriendelijk goeiedag, maar dan in het Engels natuurlijk. Bij het binnenkomen van de restaurants krijg je verplicht een kwak dethol-gel op je hand gespoten. Je kan dus nooit eens duimen en vingers aflikken want dat smaakt bitter. Voor alle duidelijkheid, wij eten wel met mes en vork...behalve de fagitas (het is tenslotte streetfood en dan mag dat).

En die 16 pechvogels sliepen ook niet op dek 13, want dat is er niet. Van dek 12 kom je op dek 14 terecht. Er is ook geen enkel kajuitnummer eindigend op een dertien. Misschien was dat op de Titanic wel het geval?

Op het water valt er niet veel te beleven. Gisteren wel 2 schildpadden zien zwemmen en nu zie je toch wel eens een schip in de verte.

Woensdag 30 januari

Deze verhaaltjes worden geschreven in de Dôme. Dit is de nachtclub op dek 14, maar tijdens de dag een aangename verblijfplaats, zeker als het buiten 29°C is. Je hebt er zicht op de voorsteven van het schip en de zetels zitten comfortabel. Gisteravond vanaf 23 uur was de Dôme gereserveerd door de kapitein. Blijkbaar geeft hij een keer per maand een party voor de crew (ze zijn met 600) en dan mogen ze gratis drinken. Er hadden deze morgen heel wat medewerkers een zonnebril op....gelukkig moesten we de klok opnieuw 1 uur terugdraaien zodat sommigen die om 5 uur de bar afsloten toch nog even hun bed hebben gezien. Inmiddels lopen we al 9 uur achter op de Brusselse klok.

Er kunnen maximaal 1400 passagiers aan boord. Maar zoals je hoger kon lezen slinkt het aantal angstwekkend. Bovendien houden ze de boel hier kort. In Barbados zijn er al 2 vrouwen van boord gezet omdat ze gevochten hadden.  En bij de volgende ankerplaats volgen er nog  2 die zich niet konden inhouden. Deze morgen in de gym was er iemand die zijn plaats opeiste op een loopband (normaal maar 15 min. per persoon) maar hij kreeg geen gehoor. De onverlaat trok dan maar even de stekker uit....met een vechtpartij tot gevolg. Resultaat: ze mogen op eigen kracht broederlijk naar een oplossing zoeken om thuis te geraken vanuit Nuku Hiva. Ze hebben geluk, ze kunnen nog 3 zeedagen nadenken hoe ze het zullen fiksen.

Vrijdag 1 februari

Vandaag hebben we de evenaar gekruist. Traditioneel gaat dit gepaard met een “doopplechtigheid” voor de bemanning die dit voor het eerst meemaakt. Er wordt een heel spektakel rond gebouwd met Neptunus in de hoofdrol en de slachtoffers dit jaar werden zoals dat op een studentendoop past ingesmeerd met eieren, bloem, slagroom, bonen in tomatensaus en ze kregen een emmer ijs over zich. Nadien werden ze in het zwembad gegooid. Vervuiling? Geen probleem: men heeft het volledig laten leeglopen en men vult het opnieuw met zeewater (27°C).

De helft van de reizigers is aan het hoesten. Als je het te ver laat komen ga je naar dokter en die beslist steevast dat het om “pneumonia” gaat, geeft je een intraveneuze spuit of twee en een rekening van 4.000 £. Daar kunnen de anesthesisten van het ziekenhuis van Veurne nog een puntje aan zuigen....tenminste als ik het artikel in De Morgen mag geloven.

Zaterdag 2 februari

OLV lichtmis, zoals ze dat in katholiek Vlaanderen noemen. Joepie!, de Belgen mogen deze namiddag een pannenkoek komen eten. Met prinsjesdag zijn we gelukkig al van boord, ik lust geen karnemelk. We hebben kennis gemaakt met de zevende Belg aan boord: Greta, en waar woont ze? In Oostduinkerke (Groenendijk)!

Deze nacht moeten we de klok 30 minuten achteruitzetten.....ik dacht dat men telkens een uur versprong met de tijdlijnen. Zo dachten de ketters, maar zij doolden, wist broeder Laurent ons destijds al te vertellen. De show rond ABBA was schitterend, mijn hoed af voor de knappe regie en uitvoering van de Columbus zangers en dansers.....en telkens opnieuw andere kostuums!

Zondag 3 februari

Nog één dag varen en we zien terug eens land... Gisteren heeft er iemand een hamerhaai gezien en op foto vastgelegd. De orka's hebben ze maar in een flits gezien vanop de bridge, ze waren al verdwenen toen we het voordek bereikten. Deze middag was er op het dek Engels streetfood: fish and chips, maar ook cherry trifle...

Maandag 4 februari

Zie afzonderlijk verhaal “rescue-operatie”

Woensdag 6 februari

Gisteravond was het Chinees nieuwjaar. Het eten was dus aangepast, op de stokjes na.

Vandaag is het zover... onze 10de dag op zee en gelukkig komen we deze avond rond 19u aan in Papeete.

Om toch een beetje indruk te maken op de lokale schoonheden (Gauguin was er vol lof over!) diende mijn haar wat bijgeknipt te worden. Mijn coiffeuse had ik mee op reis, mijn tondeuse echter niet. Te groot, en te zware oplader om mee te sleuren op reis. Ik dacht slim te spelen en had er eentje gekocht in den Aldi, licht en weinig volume.....maar het resultaat is navenant. Al mijn kansen verspeeld! Ik kreeg maar een deel geknipt, t.t.z. kaalgeplukt als een kieken. Gelukkig heeft Hilde met de schaar alles een beetje gelijkmatig kunnen bijknippen. Ik zie eruit alsof ik van de ziekenboeg kom waar de Oekraïense dokter mij met een Tjernobyl-lading heeft bestraald. De foto’s de volgende dagen zullen dus allemaal met pet zijn.