China

China, ik weet niet wat ik mag en moet vertellen.

1,4 miljard mensen, steden van 24 en 25 miljoen mensen. Alles is hier reuzegroot.

Met Engeland gevochten in de 1ste Opiumoorlog, met Japan gevochten om Korea.

Maar wat gebeurt hier vandaag?

Luc heeft al een beetje geschreven over het feit dat ze nauwelijks of geen Engels spreken. Is dat een bewuste keuze vraag ik mij dan af?

Ook vertelde hij dat Facebook, Google, Instagram, WhatsApp niet toegelaten zijn.

Zelf ben ik naar China vertrokken met een zeer kritische ingesteldheid, en als je al onze achtergrond informatie vergeet, ook het verbieden van sociale media negeert, en ergens wel beseft dat er heel waarschijnlijk nog wel ongure dingen gebeuren, als je dat allemaal naast je neerlegt, dan is China geweldig, ongelooflijk, groots in al zijn verwezenlijkingen, echt waar. 

Dit land overdondert je met zijn kunnen. Er wordt keihard gewerkt, soms dag en nacht, de mensen lijken me tevreden en precies niet gebonden met handen en voeten. Je voelt die eventuele controle niet.

In de trein was er wel een filmke met al de verwezenlijkingen, zoals bruggen, treinen, metro’s, hun militaire vloot. Ons Kaat was gaan eten met een vriendin die al 5 jaar in Shanghai woont en werkt. Hun dochter van 10 jaar gaat naar een internationale school en krijgt elke morgen 1 uur Chinese les en 1 uur geschiedenis van China. Indoctrinatie?

De president van China, Xi Jinping, spreekt regelmatig op TV op een zeer rustige en aangename manier. Dan denk ik, op zijn sokskes leidt die man het hele land.

Toevallig de laatste morgen op het schip nog een lezing van Louise kunnen meepikken over “Stories of the South China Seas : treasure, pirates, geopolitics” en wat vernam ik hier : dat lang vóór Columbus, onze vriend James Cook en de vele andere ontdekkingsreizigers er al ene Chinees, genoemd Zheng He, in de jaren 1405 tot 1433 met een vloot van 62 schepen (hoofdschip was zo immens groot, te vergelijken met de helft van ons cruiseschip), en 28.000 man handel dreef met India, Arabië en Afrika. Specerijen werden geruild met de kostbare zijde, van Afrika kwamen ze zelfs terug met een giraf als geschenk voor hun keizer uit de Ming Dynastie. Ik begin stilaan te begrijpen waarom zijn paleis in Beijing zooooo immens groot moest zijn.

Ze zijn niet te onderschatten die Chinezen, niet in het verleden en zeker ook nu niet.

Toch wel hoedje af!