Nieuw-Zeeland, North Island

Nieuw-Zeeland algemeen

Midden 17de eeuw ontdekte de Nederlandse ontdekkingsreiziger Tasman het Zuidereiland, maar het contact met de plaatselijke Maori’s liep al mis voordat ze aan land kwamen. Enkele manschappen op het schip werden gedood en de hele vloot vertrok of vluchtte richting Tonga. Aan zijn ongelukkige verovering heeft hij toch iets positiefs over gehouden, namelijk de zee tussen Nieuw-Zeeland en Australië  kreeg zijn naam en noemt dus de Tasmanzee. Hij kreeg ook nog een Tasman gletsjer en waarschijnlijk nog veel meer....

In 1769 lukte het de Britse Captain James Cook wel om handel te drijven met de Maori’s.

Nadien waren er, als gevolg van de Europese inmenging en de verkoop van wapens, regelmatig onenigheden die tenslotte geregeld werden in 1840 tussen enkele Maori stamhoofden en een vertegenwoordiging van de Britse Kroon. En vanaf dan werd Nieuw-Zeeland een Britse kolonie, maar toch vonden er nadien nog regelmatig gewapende conflicten plaats, die de Maori-oorlogen worden genoemd.

Tijdens WO l en WO II vocht 10% van de jonge Nieuw-Zeelandse bevolking mee met het Britse  leger.

In 1947 verkreeg het land volledige onafhankelijkheid.

Er was een meningsverschil in 1984/1985 met de Verenigde Staten omdat hun onderzeeboten met kernwapens aan boord niet langer welkom waren in de territoriale wateren van Nieuw-Zeeland en 1 jaar later herinneren we ons nog het conflict met Frankrijk omdat de Rainbow Warrior, het vlaggeschip van Greenpeace, in de haven van Auckland tot zinken werd gebracht.

Door het feit dat Nieuw-Zeeland gedurende ongeveer 80 miljoen jaar een volledig apart land is geweest, compleet geïsoleerd van de rest van de wereld heeft het een heel eigen flora en fauna ontwikkeld, een groot stuk regenwoud zijn nu Nationale Parken. De Kauri bossen kunnen duizenden jaren oud worden maar zijn grotendeels verdwenen door houtkap. De oorspronkelijke fauna bestond alleen uit vleermuizen, de mooie brughagedis, oerkikkers, de kiwi’s, papegaaien, heel veel soorten varens en in het zuiden ook de geeloogpinguin. Ratten, honden, katten en paarden werden veel later ingevoerd. En de ingevoerde voskoesos uit Australië, zijn hier een echte pest. Door het feit dat ze hier geen natuurlijke vijanden hebben, hebben ze zich fenomenaal vermenigvuldigd en wordt er actie gevoerd om ze dood te schieten of te vergiftigen. De regering houdt zich erg bezig met de bescherming en het herstel van de oorspronkelijke natuur. Zie oa. het verkeersbord van de kiwi die in zijn habitat niet mag verstoord worden door honden! De kakapo, een groene papegaai, wordt opnieuw met zorg gekweekt. Hun nationale vlag met 4 sterren en de vlag van de UK willen ze veranderen in een twijg van de zilvervaren tezamen met de sterren.

Kaat en Paul zijn heel erg pro Nieuw-Zeeland. Na hun 1ste bezoek hier 4 jaar geleden zei Kaat dat ze hier nog wel zou willen wonen. We hielden ons hart al vast want ..... is altijd gevaarlijk als Kaat zoiets zegt.

Onze Australische tafelgenoten zijn minder enthousiast over hun buureiland, veel teveel aardbevingen, geisers en dan die geur van solfer. Ook spreken ze iedereen aan met “brô” (broer), hetgeen George irriteert. Nochtans qua natuur een prachtland.

Voorbeeldig is wel dat Nieuw-Zeeland als 1ste land stemrecht voor vrouwen heeft ingevoerd, al in 1893 !!!

De oorspronkelijke bevolking van Nieuw-Zeeland, de Maori’s, (je kent ze wel van de Haka uitvoeringen bij oa. rugbywedstrijden, hier erg populair) maken15% uit van de bevolking, maar het grootste deel is van Europese oorsprong.

Inmiddels zijn we aangekomen in Oceanië en bezoeken we 3 plaatsen in North Island, het noordelijke eiland van Nieuw-Zeeland.

Southland komt later aan bod. Beide eilanden zijn gescheiden door de “straat van Cook”. Ook hij heeft zijn sporen hier verdiend en dus ergens een vermelding waard. Trouwens overal hier in de buurt komt zijn naam wel voor, de baai van Cook, de berg van Cook, de gletsjer van Cook .....

Bay of islands

Een baai vol met eilandjes zoals de naam het zegt, een toeristische trekpleister, met een mooi wandelpad langs de zee. Met ons, toch wel, grote schip hebben we geen poging gedaan om door de “Hole-in-the-Rock” te varen. De fameuze rots zou dan misschien hetzelfde lot ondergaan als de “Natural Bridge” in Aruba.

Het fameuze verdrag van Waitangi van 1840 werd hier in Bay of Islands ondertekend. Dit is echt wel een belangrijk verdrag voor minderheden zoals de Maori’s. Hiermee is ook de Maori-taal, het “Te Reo” aanzien als een officiële taal.

Ik laat hier mijn nagels verzorgen en dacht ook mijn haartjes te laten bijknippen, maar dat zal een uitdaging worden in Japan of China.

Auckland

Deze morgen Auckland binnengevaren. Stevige wind, zeker 6 beaufort want vooraan het schip kon je de gsm amper in de handen houden. Een unieke aanlegplaats, vlak voor de hoofdstraat, er was geen shuttle nodig. Je kon zo van het schip de winkels van Boss, Zegna, Prada en ander schoon (mooi, mochten er Nederlanders meelezen) gerief binnenstappen. Tenminste als je voldoende NZD bijhad, of een creditkaart. Eigenaardig is wel dat ponden, dollars en euro’s geweigerd worden in toeristische trekpleisters in Nieuw-Zeeland.

Bij het verlaten van het schip stonden de vrachtwagens van Gourmet reeds klaar om ons te bevoorraden. Ook moet er fuel gebunkerd worden, en deze namiddag om 15 uur waren ze nog bezig met tankers. Hopelijk is het zwavelarme biodiesel om onze voetafdruk toch wat te beperken want ik krijg wroeging als ik lees hoe overal de klimaatmarsen aan de gang zijn. Maar ik vrees er voor als ik zie welke zwarte rook soms uitgespuwd wordt. Soms geen rook, soms verdacht veel (bij  dezelfde snelheid). Daarom denk ik dat ze verschillende soorten brandstof aan boord hebben.

Ik laat Hilde verder vertellen hoe wij de stad ervaren....maar het is zeker de moeite!

Auckland, in de Golf van Hauraki is de dichtstbevolkte stad in Nieuw-Zeeland.

De stad werd gesticht nadat een Britse luitenant, en dit keer niet Cook maar wel Hobson, een stuk land van een Maori stam had gekocht en Auckland als hoofdstad van de kolonie maakte. 25 Jaar later werd Wellington wel de hoofdstad.

De stad kende een zeer snelle uitbreiding, heeft 2 natuurlijke havens, eentje aan de Tasmanzee en eentje in de Golf van Hauraki.

Auckland ligt op een groot vulkanisch veld, al dan niet slapend .... De vulkanen zelf, een 50-tal, zouden uitgedoofd zijn.

En wij zijn dus terug aangekomen in de beschaafde, gecommercialiseerde wereld (ergens jammer, ik hield van die Polynesische toestanden) nu in de meest multiculturele stad van Nieuw-Zeeland die ook vandaag nog veel immigranten aantrekt. Het is leuk om de oude Ferry Building te zien bij aankomst in de stad. Inmiddels omgeven door prachtige nieuwe appartementsblokken, maar ook de oude koloniale gebouwen worden mooi verwerkt tussen al die nieuwbouw. De Sky Tower, met zijn 328 meter het hoogste gebouw van Nieuw-Zeeland, is overal in de stad te zien en mooi verlicht ‘s avonds, net als de felrode verlichte Auckland Harbour Bridge. Deze brug met 8 rijstroken heeft het doordachte systeem van wisselstroken tijdens de spits. In Vilvoorde kennen we dit wisselsysteem ook boven de Vilvoordse Canal Bridge. De “moderne gotische kathedraal”, recent gebouwd en gotiek vermengd met modernisme heeft als resultaat wel een prachttoren.

Oh, ik moet nog iets aparts vertellen ; op de kruispunten in de stad moeten alle auto’s, komende vanuit alle straten, tezamen stoppen en is het kruispunt ALLEEN voor de voetgangers die dan rechtdoor of diagonaal het kruispunt kunnen oversteken. Dat vond ik geweldig en had Luc uiteraard opgemerkt.

Luc en ik bezoeken niet het bekende War Museum, maar bezoeken het Auckland Art Gallery museum. Als gebouw prachtig, maar heeft geen collectie’s zoals in Brussel, Parijs of London, maar toch de moeite waard. Jan Hoet zou matig tevreden zijn geweest. Intrigerend was wel de prachtige collectie portretten van de befaamde Nieuw-Zeelandse schilder Gottfried Lindauer met koppen van Maori’s (weet je, minderheidsgroepen zijn zo altijd een beetje mijn vriendjes).

Nadien doen we nog een wandeling in één van de rustige parken, het Albert Park, midden in de stad.

Heel veel schoonheidssalons, weer een barbier gezien, heel veel kapsalons. Misschien een interessant gegeven voor de Luc zijn voorlopige coiffure. Veel dames op het schip zouden beter ook eens langs gaan, want de uitgroei van hun grijze haren wordt met de dag duidelijker en duidelijker.

Tauranga

De erg dure prijzen voor woningen in Auckland hebben ervoor gezorgd dat veel mensen naar Tauranga zijn gaan wonen. Inmiddels ook al een dure stad geworden. Hier loert wel een nog actieve vulkaan om de hoek, White Island (denk ik). Ook worden surfers regelmatig verrast door haaien, maar met de hulp van de “whale watchers” lijkt ook dat aardig te lukken. Voor ons allemaal een beetje angstaanjagend, maar hier kunnen ze daar allemaal vlot mee leven.

De stad heeft ook een zeer grote en drukke haven, zowel de Marina als de grote containerhaven.

Rotorua

Wij plannen een uitstap naar het stadje Rotorua in een gebied met veel geothermische activiteit van vulkanische oorsprong. Aan de basis liggen 2 grote tectonische platen, die wat morrelen met elkaar. De grijze modder borrelt op veel verschillende plaatsen uit de aarde, we waden ons door de slecht ruikende dampen, de zwavelgeur of liever die van rotte eieren of van stinkend “putteke” blijft ons achtervolgen. Pootje baden in heel warm bronwater doet wel deugd. Dat beweert toch de burgemeester van Rotorua die we heel toevallig tegen kwamen. Het stadje ligt aan het grote meer, Lake Rotorua, met veel warmwaterbronnen maar is vervuild en dit keer niet door inbreng van mensen, maar door een natuurlijke vervuiling oa. van teveel zwavel.

Ook hier is er een mooi liefdesverhaal van de Maori’s namelijk : “De wonderschone Hinemoa leefde in een dorpje langs het meer. Op het eiland Motokoia woonde Tutanekai, een onwettige zoon van de vrouw van het stamhoofd. Tutanekai speelde elke avond op zijn fluit om op die manier Hinemoa in haar kano de weg te wijzen. Maar de bewakers van Hinemoa verborgen alle kano’s. Dus kon ze niets anders doen dan elke avond aan de oever van het meer te zitten en te luisteren naar de lokroep van haar geliefde. Op een gegeven moment weet Hinemoa 6 kalebassen te verschalken. Daarmee maakt ze een primitief vlot en zwemmend achter dat vlot weet ze Mokoia en haar geliefde te bereiken”.

En ze leefden, vermoedelijk, nog lang en gelukkig!!!

In Rotorua is er een prachtig badhuis in neo Tudorstijl dat destijds diende om gekwetste soldaten een behoorlijk herstel te geven. Het is nu een museum, maar gesloten want de funderingen zijn aangetast door een aardbeving en het gebouw is niet meer stabiel genoeg. Ook de kerk van Rotorua is gesloten omwille van hetzelfde probleem.

Tijdens de terugweg rijden we voorbij het in 1898 aangelegde bos van de exotische kustmammoetbomen, het “Whakarewarewa Redwood Forest”, een paradijs voor honden, katten, paarden... en ook voor wandelaars en mountainbikers.

Het is zondag vandaag en dat is te zien aan het aantal mensen die genieten, oa. ook van “zorbing” waar je in een grote opblaasbare bal een heuvel afrolt. Heel plezierig zegt onze chauffeur/gids.

We bezoeken nadien nog een kiwi plantage. Ook bij de kiwi boeren hebben ze een paar jaar terug last gehad van ziektes. Door onzorgvuldig te snoeien hebben ze veel schade berokkend aan de planten en het zal ook hier nog enkele jaren duren vooraleer de oogst terug optimaal is.

Okidoki, dit was het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Terug een dagje zee en we verkennen het Zuidereiland.