Nieuw-Zeeland South Island

HAERE MAI  (Welcome)

De 2 eilanden in Nieuw-Zeeland zijn zo erg verschillend, het noorden met de vulkanen, het zuiden met een hoge bergketen, meren, gletsjers, fjorden, prachtig golvend heuvellandschap ....

Echt een aanrader voor stappers/trekkers zoals ons Mieke met haar 2 jongste kids en zeker ook voor onze sportieve vrienden.

De aardbevingen, ja, die moet je erbij nemen, dagelijks in de bergen. In Christchurch 4 zware aardverschuivingen op rij (1 in 2010, 2 in 2011 en 1 in 2016). Stad ook enorm verwoest en wij moeten aanmeren in Akaroa omdat de pier in Christchurch nog steeds niet hersteld is.

Kaat heeft vandaag 19/2 weer voor een topper gezorgd, een blitzbezoek aan Christchurch en nadien alweer avontuur op het water. We nemen gedurende 40 minuten een speedboot en zweven over het water op een fantastisch mooie canyon van de Waimakariri river, 120 km lang met ijskoud water dat komt vanuit de bergen. Spanning als de piloot zijn hand omhoog steekt, hetgeen wil zeggen, dat we een spin van 360 graden maken. Effe heel hard krijsen maar oh zo heerlijk!

Waarom het land zo onderhevig is aan aardbevingen en vulkanen?

De beweging van 2 tectonische platen, in het noordereiland schuift de Pacifische plaat onder de Australische en, geloof het of niet, in het zuidereiland is het net omgekeerd en schuift de Australische plaat onder de Pacifische. Hoe ze die kruising van die platen daaronder regelen is me een raadsel. Waarschijnlijk ook voor de seismologen!

Vandaag kunnen genieten van een Nieuw-Zeelandse uitvinding: de jetski-motor zoals ik het noem, maar officieel is het de waterjetmotor. Oorspronkelijk werd dit ontwikkeld om een bootje aan te drijven. Deze namiddag hebben we 40 minuten meegevaren in een Formule- I boot. Deze uitvinding is er gekomen omdat een klassieke motorboot aangedreven wordt met een propellerschroef, en die zit diep in het water. De rivieren hebben in de zomer een zeer lage waterstand. De jetski-motor zuigt onder de boot water op, perst dit samen en via een buis verlaat het water de motor, wat de stuwkracht geeft. 6 centimeter waterdiepte volstaat om te kunnen varen (bijna zweven). Wij vlogen met een snelheid van 82km per uur over de kronkelende rivier en voelden soms de bodem. Onze begeleider haalt in racewedstrijden 180 km per uur (stroomafwaarts). “Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep” waren de legendarische woorden van een renner die uit bocht was gevlogen en in de ravijn stortte ( Wim van Est in 1951). Mijn horloge is ook blijven tikken, maar mijn hart nog iets sneller toen ik de indruk had dat we uit de bocht vlogen!

In Picton, in de straat van onze vriend Cook, kunnen we opnieuw niet aanmeren (3de keer al), dit keer door tè felle wind. Het is hier natuurlijk wel winter!

Dergelijke beslissingen worden altijd genomen door het plaatselijk loodswezen en in samenspraak met onze kapitein.

We meren wel aan in een industriële haven (zie foto met boomstammen). Altijd een hele reorganisatie voor ons schip want shuttle bussen moeten ons dan naar Picton brengen.

Tot in Sydney!