Spannend en rescue operatie
7 februari 2019 - Papeete, Frans-Polynesië
4 februari
Deze ochtend verliep niet zoals verwacht. Een flinke wandeling op het dek werd aangevat om 05:45u deze morgen. Er klopte iets niet.....en Paul, die reeds een uurtje vroeger wakker was, had het ook gemerkt: de zon kwam op uit de verkeerde richting en er was geen land in zicht! Kaat trok het zich niet teveel aan en stapte gezwind verder met haar walkman. Met die klimaatopwarming van de aarde weet je nooit, en daar de natuur zichzelf altijd herstelt kon het ook een drastische ingreep geweest zijn van moeder natuur zelf door eens van draairichting te veranderen. Bovendien werd om 06:00u de loods aan boord verwacht om ons naar Nuku Hiva te begeleiden! Luc kwam binnengestormd in onze kajuit om 06:30 en redelijk opgewonden “Hilde er is iets mis, er is nog steeds geen land te bespeuren, dit klopt niet, misschien piraten aan boord, of of ......”. Dus vliegensvlug ikke ook naar het dek. Onderweg... oei, is dit wel verstandig? Stel dat.... Zijn we dan niet veiliger in onze kajuit? Dus heb ik onmiddellijk het TV scherm aangezet om te volgen waar we ons bevonden. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat we ons aan het verwijderen waren van onze bestemming, en tenminste al 100 nautical miles terugweg hadden gedaan in de oceaan. Bij de receptie uitleg gaan vragen en daar wist men mij schoorvoetend te vertellen dat ons schip vannacht was teruggekeerd om een ander schip in nood te helpen. Wij waren het dichtst bijzijnde schip en tevens het meest uitgeruste om hulp te bieden. Er zou een bericht van de kapitein volgen. Onze fantasie sloeg op hol, vooral die van Kaat en mij. Ons Kaat zei “ah ja mama, dat is een schip dat aan het zinken is en wij zullen onze kajuiten moeten delen, zeker jullie, die 2 extra bedden hebben”. Stel dat het om een groot cruiseschip gaat, hoeveel volk komt er dan bij ons aan boord? Zouden er geïnteresseerde walvissen in de buurt rondhangen? Mijn eerste reactie was: lap, nog een dag langer op zee, en de tweede reactie was: we gaan nog eens iets speciaals meemaken! Ik ben dan terug naar het dek gerend en heb aan de andere vroege vogels gemeld dat “something excited was happening”. Iedereen dus op de uitkijk naar een schip in nood. En ik had het “roddelcircuit” op gang gezet, met de assistentie van Kaat, want er kwam nu meer en meer volk op het dek daar de mensen er graag bij zijn om een haven binnen te varen. Je zag de verbaasde gezichten toen ze alleen water rond hen zagen. Dan bleek er blijkbaar hier en daar wat andere info vrijgegeven te zijn. Geen cruiseschip, geen cargo, maar het zou om een zeilboot gaan waarvan de mast was afgebroken wegens de zware stormwind en er zouden drie passagiers aan boord zijn waaronder één gekwetste. Maar een uur later nog altijd geen officiële info van de kapitein. We zagen de boot (een 37 voet) inderdaad dobberen zonder mast. De operatie heeft nog zeker een uur geduurd om een reddingsboot neer te laten en naar de Chismosa te sturen. Dan pas merk je hoe ruw de zee is als je die boten op en neer ziet gaan. Veel overlevingskansen zijn er niet, vrees ik, als een cruiseschip in nood geraakt, ondanks alle drill oefeningen die we om de 2 weken moeten ondergaan. We werden pas rond 08:30u officieel ingelicht over het incident, wat ik zeer schandalig vind. De noodoproep was om 12:12u opgevangen vanuit Tahiti. Het heeft dus 8 uur geduurd voor die mensen hulp zagen verschijnen. Op een bepaald ogenblik slaagde men er dan toch in om het bootje tegen ons schip vast te maken geruggesteund door een lifeboat van ons schip. En ..... wat gebeurde er toen? Een uur later zag ik het tot mijn grote verbazing vertrekken met 3 springlevende mensen aan boord. Er was dus geen gekwetste aan boord! De mast was wel afgebroken, de railing was stuk aan een zijde weggerukt (ze hadden dat knap opgevangen die schipbreukelingen door een lint te spannen van voor naar achter en zich met een touw met musqueton vast te klikken) en ze hadden niet voldoende brandstof om een eiland te bereiken. Onze kapitein is dus misleid. De zeilboot was op weg van San Francisco naar een eiland en was wel in (brandstof) nood. Maar 1.400 passagiers hebben wel de stopplaats Nuku Hiva moeten missen (we varen nu door tot Papeete) door onze kapitein te misleiden met een zogezegde gekwetste aan boord. Ik hoop dat ze een gepeperde rekening krijgen en een veroordeling wegens misbruik van het noodsysteem en dat ze hun licentie kwijt zijn voor een paar jaar. 1 Dag later, net vóór de Tai Chi start, toont ene Peter ons zijn foto’s van de hele “rescue” operatie op zijn I-pad en zien we hoe 10 man, waaronder onze dokter, via een wankele plank op een ruwe zee in de reddingsboot gaan. Maar nog veel straffer, als de 2 boten bijna bij elkaar komen, verschijnt er onverwacht een grijze walvishaai met reuzekop PAL naast onze lifeboat en die blijft daar de hele tijd rondhangen. Mijn fantasie was dus werkelijkheid geworden! Kenners zeggen dat o’n walvishaai wel een heel lief beest is! Dat kan wel, maar toch!
Het was een hele belevenis want het was één van de hoogtepunten van haar reis...in Australië
nood iemand of iets die een signaal opvangt . Maar laten we
positief blijven en genieten van
mooie en onverwachte verassingen ! behouden vaart !