Tokyo

Na een stormachtige nacht aangekomen in Yokohama. Uitgegroeid tot de grootste haven van Japan en een stad van 3,7 miljoen inwoners. Dit hebben ze te danken aan het feit dat ze eerste waren om in de tweede helft van de negentiende eeuw hun haven open te stellen voor de handel met Westerse landen. Prachtige nieuwe terminal met mooi houten glooiend dak waarop kan gewandeld worden. De skyline van de stad ziet er zeer modern uit. 

We hadden een uitstap, “Tokyo highlights”, geboekt via het schip. Ik verwachtte veel hightech van de Japanners, en zeker overal snelle wifi. Maar dat viel tegen! Je kan hier zelfs geen prepaid sim-kaarten kopen. Het viel op, in alle landen zie je reclame van telefoonmaatschappijen, hier niet één reclame gezien! Het zou van pas komen daar we via de kustlijn naar het zuiden doorvaren. En we hebben zoveel foto’s die we nog willen plaatsen, en met het internet van het schip lukt dit niet. 

Na een busrit van ongeveer een uur zouden we er zijn. Het blijkt uiteindelijk één grote haven/industriezone te zijn tot Tokyo. En in zijn geheel genomen is de stad zwaar tegengevallen. Geen oude gebouwen, en in de moderne gebouwen zit geen ziel. Bovendien staat alles dicht bij elkaar en kan er ook geen enkel gebouw tot zijn recht komen. Tegen 500.000,-US$ per vierkante meter (op een paar toplocaties) verspil je natuurlijk liefst niet teveel grond. Maar het resultaat trekt op niks. Alleen in de buurt van het keizerlijk paleis is er wat meer ruimte en is er wat urbanisatie te bespeuren. Maar hun tunnels, viaducten en autowegen binnen de stad dwingen toch respect af. Zeker een resultaat van hun immer streven naar kwaliteit en efficiëntie. Een voorbeeld hiervan is ook de rode driehoek die op sommige ramen zijn aangebracht in de gebouwen om aan de brandweer en hulpverleners (aardbevingen!) aan te geven waar toegang tot de gebouwen voorzien is. 

De highlights waarvoor we geboekt hadden bleven dan ook beperkt tot 2 tempels en het plein voor het keizerlijk paleis.

Een Shintotempel (zie foto van het ritueel van de zuivering) en een Boeddhistische tempel. Het “Imperial Palace Plaza” is wel mooi met zijn bonsai bomen, maar van het paleis zelf is niets te zien. Dan moeten we terugkomen op 2 januari om de keizer een nieuwjaar te komen wensen of op 23 december om hem een verjaardag te wensen. Dan is het blijkbaar opendeurdag. Dit jaar zijn er 2 miljoen Jappen hun keizer komen groeten omdat het de laatste keer was. Hij gaat eind april met pensioen. Het is hem gegund op 85 jaar. Zijn zoon (59 jaar) volgt hem op; Prins Charles moet langer wachten...

Toch een eigenaardig volkje. Zo zouden er volgens een recente telling 95% Shinto-gelovigen, 90% Boeddhisten en 2% Christenen zijn. Broer Marc zal dat onmiddellijk statistisch in twijfel trekken. Maar hier kan je blijkbaar 2 godsdiensten tezamen belijden.

De lunch is uiteindelijk de best gesmaakte “highlight” van de dag geweest. Een uitgebreid buffet in het Tobu hotel met lekkere Aziatische gerechten. Uiteindelijk hebben we de dag toch met een positieve noot kunnen afsluiten; letterlijk en figuurlijk. Bij het afvaren van het schip stond een 20 koppige brassband ons uit te blazen vanop het dak van de terminal. Met prachtige muziek. Een kippenvel-moment toen we op de tonen van het afscheidslied de mooi verlichte skyline (en hier zijn wèl urbanisten aan het werk geweest!) achter ons lieten.

Hilde voegt graag nog wat toeristische info toe:

Het Meiji Jingu Shrine

Een Shinto schrijn gewijd aan keizer Meiji en zijn vrouw keizerin Shoken, die trouwens de overgrootouders van de huidige keizer zijn.

Sensoji Temple and Nakamise

In de Asakusa wijk met de Nakamise Shopping area hebben we de Sensoji Temple, een eeuwenoude boeddhistische tempel in 628 gesticht door 2 vissers. De oude tempel bevatte het kleine gouden beeldje van Kannon, the goddesss of mercy. Werd altijd terug opgevist in de vissersnetten, ondanks dat het steeds terug in de rivier werd geworpen. Het beeldje staat als schrijn nu definitief in de main hall (vermoedelijk wel want is niet te zien). De tempel werd verwoest in 1945 en de huidige tempel is een reconstructie van 1958.