De derde maand is gestart

“Tempus fugit”, om Bart De Wever eens te citeren,...of was het een andere wijsgeer? We zijn al aan onze derde maand gestart! En wat hebben we al allemaal gezien? Veel, veel, heeeel veel water maar voor de rest op zee niet teveel. Zelfs nog geen enkele plastic fles zien dobberen (die liggen allemaal op de stranden blijkbaar). Het is dan ook eentonig om ‘s morgens 10 km te stappen op het dek zodat we ons niet schuldig hoeven te voelen als we bij de tea time de zoveelste variant van de bread pudding uittesten (scones blijven scones!). Maar we hebben aan land kunnen genieten van de natuur en de steden. Wij hebben veel bijgeleerd in de lezingen en van de gidsen, Hilde kan niet stoppen om deze kennis met jullie te delen.

De dokter aan boord doet nog altijd gouden zaken; de premies voor de reisverzekeringen zullen aangepast worden als je op cruise gaat vermoed ik. Paul heeft een rekening van meer dan 2000 £ aan zijn been voor 3 uurtjes ziekenboeg en 2 zakjes glucosesuiker (?) omdat hij iets gegeten had wat hem niet goed was bekomen! Bevallingen zijn er nog niet gemeld, maar de buiken worden wel dikker en ze eten blijkbaar alsof ze in verwachting zijn van een tweeling...Het aantal levende passagiers is dan weer stabiel gebleven. Wel zijn er in Sydney 250 van boord gegaan (200 Engelsen en 50 Nederlanders) en vervangen door nieuwe passagiers. Meestal Australiërs. Je merkt het verschil tijdens een gala-avond. De “Hyacint Boucquet” stijl is ingeruild voor een paar “Onslows”. En om in de serie te blijven: onze nieuwe tafelgenoot lijkt op “Richard”, en heeft al evenveel te zeggen....

Het is verwonderlijk hoe dikwijls je mensen voor het eerst ontmoet en dat die blijkbaar ook reeds 2 maanden aan boord zijn! Iedereen heeft zo zijn vaste plek. De Duitsers zitten meestal samen en worden luidruchtiger met de dag. De mopjes over de handdoeken die ze ‘s morgens in de strandzetels leggen om hun plaatsje te reserveren is dus harde werkelijkheid. En ze laten die soms uren onbeheerd achter. De boodschap dat dit niet is toegelaten, zodat iedereen kan genieten van faciliteiten van het schip, werd nu speciaal voor hen overal aangeplakt en regelmatig vermeld in de dagelijkse nieuwbrief. Jammer genoeg alleen in het Engels, en ze zijn selectief ééntalig. Alleen het zinnetje “passengers are informed that letter X.. is ready to tender” hebben ze blijkbaar op school geleerd want dan springen ze recht en duwen iedereen opzij om vooraan te staan. Sinds gisteren, toen we moesten aanschuiven om een tenderticket te bemachtigen, ben ik racist geworden. Met veel respect voor de Engelsen en een afschuw voor het volk dat met de pinhelmen op hun hoofd ons dierbaar vaderland twee keer is binnengevallen (toen wel met veel discipline). Vanaf 09:00u zouden de tickets uitgedeeld worden. Om 07:45u (meer dan een uur te vroeg stond ik aan te schuiven want wij hadden een excursie geboekt en de tijd van afspraak was scherp daar we een ferry moesten halen). Ik stond mooi in de rij en was de 4de. Op nummer 2 stond een van die eentaligen, blijkbaar als Führer uitgekozen door zijn volk, want regelmatig kwamen er taalgenoten hun bestelling opgeven, samen met hun kajuitnummer. Maar na een half uur (de rij was inmiddels zo een 15m lang geworden met uitsluitend Engelstaligen) kwamen er nog een paar een babbeltje slaan met hun geliefde leider en stelden zich op rechtover onze rij. Toen om 09:00u de ticketverdeling werd aangevat probeerden die zich onmiddellijk nog voor nummer 3 en 4 (ik) in de rij te wringen. Nummer 3 schoot in een Engelse colère en wees erop dat de rij achteraan aansloot. Nummer 4 wist dat die dommerik dat toch niet verstond en ik heb dan maar, mijn Goethe-diploma waardig, een uitgebreide vertaling gegeven en hem erop gewezen dat wij daar meer dan een uur in de rij hadden gestaan. Ze dropen dan maar af.... maar blijkbaar zijn ze er toch tussen geglipt want in de tenderboot A zat hij rechtover mij. Hij hield zich voor den domme, voor zichzelf dus. Niet goed voor de bloeddruk zo een toestanden. En ik beklaag het mij al dat ik begin juni op reis ga naar Noord Duitsland.

Wij kijken altijd in spanning uit naar jullie reacties en eventuele nieuwsberichtjes. Soms leuk, soms minder leuk. Dat we Frodo, de hond van onze buren, niet meer zullen terugzien hebben we met spijt moeten lezen. Het was te verwachten. Regelmatig stelde Hilde en ik ons de vraag “zou de Frodo nog leven?”. Bij Hilde kroop hij graag op de schoot, waarschijnlijk omdat zij vlugger een koekje met hem deelde dan ik. Het was een lieve en pientere hond, met karakter, en ik ging graag met hem wandelen. Jammer.

Hoe het verder is verlopen op het Great Barrier Reef lees je in een volgende bijdrage.